Ontmoeting met: familie Kolenbrander

Door Elly Meijnders

Als ik aankom denk ik, óf er is een feestje, óf hier wordt nog gebouwd. Dan hoor ik de bijpassende geluiden, ja hoor hier wordt volop gebouwd. Ik voeg mij in de rij auto's.

Ik wordt ontvangen door mevrouw Nellie Kolenbrander in overall. "Ik moet de mannen koffie geven, mijn dochter komt zo", roept zij me gehaast toe. Ik installeer me vast op de bank met laptop.  Aan tafel observeren enkele tieners mij, zij zitten druk te tekenen en te kleuren, terwijl ze naar muziek luisteren.

Even later zit dochter Dayène (48) bij mij en steekt van wal. "Ik woon hier met mijn man sinds maart. Mijn ouders wonen hier 5 jaar. Tegelijk komt haar man binnen en stelt zich voor:"Artiestennaam Jack en schoonzoon", grapt hij.
Dayène vertelt verder: "Mijn moeder had hier jaren geleden gewandeld en dit gezien. Dat is onbewust blijven hangen. Op een gegeven ogenblik had ze gedroomd dat ze dit kocht en zei kordaat: "Ik moet daarheen". Neen, echt,  het was verder nooit ter sprake gekomen. Ze hadden een hartstikke mooi huis in Cuijk ! Vervolgens dacht ze even kordaat: "Ik moet dit doen". Iedereen verklaarde ze voor gek. Ze hadden net de pleegkinderen de deur uit, hadden alles voor elkaar en wat doet mijn moeder ? Die start helemaal opnieuw. En ze is 73 jaar en mijn vader 74. Officieel zijn ze met pensioen, maar mijn moeder had zin in een nieuw project, daarvoor was er een sterke drive."
Ik merk op dat iedereen zijn eigen geluk zoekt.

Dayène haalt een beetje haar schouders op. "Ik snap het ook wel. Toen wij hier eenmaal woonden, vond ik het ook een heel mooie plaats. Het is een kleinschalig soort boerderijtje met wat beestjes. Mijn dochter Anne moet op de duur een dagbesteding hebben, dus het is een goed besluit".  Ze wijst naar één van de meisjes, dat direct op haar afkomt en ze knuffelt haar. Anne is 19 en een mooi meisje. "Joey is 17, Rebecca is 30 en die blonde knul is 18", verduidelijkt Dayène. Ze gaan met z'n allen sporten en het is weer stil in de woonkamer.

Dayène: "Mijn moeder had pleegkinderen, nu niet meer, de laatste van 24 en 25 jaar zijn op zichzelf gaan wonen. Ze wil dat niet weten, maar ze is onderscheiden, toen ze 25 jaar pleegkinderen had", gniffelt ze. "Jack en ik hebben sinds september een woonvorm voor 4 geestelijk gehandicapte kinderen (Zorgboerderij Hou je dak vast, red.) We zijn voor mijn ouders een mantelzorg woning aan het bouwen met toestemming van de gemeente. (Villa Kakelbont, red. ). Vanavond gaan we bij onze oudste dochter Ninke op bezoek, die is getrouwd. De jongste dochter woont gewoon hier. Die loopt stage bij de Wanroyse Bergen. Ja, we hebben dus 3 dochters.

Ik roep net uit dat ik het een hele onderneming vindt, als Nellie binnenkomt.
"De mannen zijn de wereldproblemen aan het oplossen, dan kan ik er wel even bij komen zitten", roept ze opgewekt. "De timmerman is aan de slag, dadelijk moet ik soep koken en vanmiddag komt de metselaar. Dayène heeft alles verteld ? Ja ik wil met de Kerst in mijn huis zitten, al dan niet helemaal klaar. Helemaal klaar kom ik toch nooit, in de tuin ben ik nog wel een tijd bezig, het is totaal 2,4 ha. Daar kun je in blijven creëren", lacht ze.
Ik meld dat "de kinderen" me ontglipt zijn, die wilde ze toch op de foto ?

"Dan kom je toch nog een keer terug ? Wij zorgen wel dat de gastjes er zijn. Ja, zo noem ik ze, kinderen kun je eigenlijk niet meer zeggen. Neen, ik kan niet zeggen dat ze anders zijn dan andere kinderen, ze reageren zo'n beetje hetzelfde. Wat vind jij, Dayène ? "

Dayène fronst: "Ieder heeft zijn eigen karakter, de een daagt uit, de ander zegt nooit iets waar je boos van wordt. Ze zijn geestelijk tussen de anderhalf en drie jaar. Daar moet je rekening mee houden. Gisteren heb ik  met Robin 1 op 1 in de tuin gewerkt, dan maken we een pad schoon, dan moeten alle planten eruit. Dat is duidelijk. Maar zelfs een slechte tuinman zal toch niet in een border op de planten gaan staan ?" Jack vult aan: "Ze kunnen wel van alles, maar je moet heel erg repeterend met ze werken".

Ik vraag aan Nellie, die net als ik sinds juli 2006 in deze buurt woont, hoe ze het hier nu heeft.
"Ik heb het geweldig naar mijn zin, vind dat ik rijk woon. Als ik 's avonds daar loop (wijst naar buiten), geloof ik het nog steeds niet", besluit Nellie.

Dayène leidt me binnen en buiten rond. Boven hebben "de gastjes" allemaal een prachtige, grote, individueel ingerichte kamer. De tuin wordt overal aangepakt en zal uitermate boeiend worden. Een mooie, door Pa Kolenbrander zeer verzorgde moestuin zorgt voor de eigen groente en fruit. Met diep respect voor de werklust en het sociaal gevoel van deze mensen verlaat ik de Achterdijk.
Website: www.stichtinghoujedakvast.nl